وقت توجه دائم به خودته....

می گفت:
الان یه چند وقتیه که باهر کسی- حتی با سطح پایین ترین طرز فکر- همنشنین میشم، اونقدر بهش توجه میکنم و نزدیک میشم که دو حالت بیشتر نداره: یا باعث میشم سطح اون بالا کشیده بشه یا خودم در سطح اون پایین میرم....؛
یه زمانی دلم اصلاً به کسی (عادی) نزدیک نبود، و نه کسی میتونست رقابت آنچنانی با من داشته باشه و نه من لطمه ای ازش می خوردم....گفتم:
چرا؟ شاید احساس میکنی که باید مشکلشون رو حل کنی.... مگه نمیدونی که تو اجازه نداری به هر کس و هر چیزی فکر کنی....؛ تو دنیایی که هر لحظه غفلت ازخود و مسیر شخصی باعث کلی ضرر و پشیمونیه، تو به راحتی توجهت رو به این و اون میدی و به جای قدر خوشبختی های خودت رو دونستن و غرق مسیر خودت بودن، به فکر کمبودها و اشتباهات دیگرانی، و این یعنی مسیر خودت رو خراب کردن....
مگه نمیدونی که هر چیزی شادی و نشاط تو رو ازت بگیره، حتماً چیز اشتباهیه. تو تازه باید مثل گذشته شدیداً تو مسیرت مراقبه کنی و به این حالت برسی که هر چیزی تو رو لحظه ای از اوج شور و شوق و نشاط مسیرت دور میکنه، با ترس و ورع از چند میلیون فرسخی کنار بزنی و نگذاری وارد حریم مسیرت هم بشه، چه برسه به اینکه بخوای فکرت رو بهش اختصاص بدی و مسیر خودت رو نابود کنی....
قانون زندگی همینه و غیر از این نیست....، باید طبق این قانون جلو بری تا دوباره غرق در مسیر عریض و عمیقی بشی که دلت به دیگران نزدیک نشه....اگه دیگران رو هم میخوای بالا بکشی، راهش درست کردن و خوشبخت کردن خودته تا حساب دستشون بیاد و براشون عادی بشه و یاد بگیرند....
این کار تو مثل کسی میمونه که داره به سم نزدیک میشه؛ اول خودت به اندازه کافی از سم دوری کن و بعد وقت اینه که دیگران رو بالا بکشی....
 

*    *    *

باید اینقدر به دیگران (و اشتباهاتشون) توجه و فکر نکرد که به این باور برسی که محیط اطراف عالیه و همه درستند و هیچ مشکلی نیست (همونطور که به طور ایده آل نباید هم باشه)، و تازه اون موقع از نظر نشاط و روحیات به حالت نرمال میرسی....

چون هیچ چیز به اندازه (تصوّر) عالی بودن محیط اطراف مهم نیست....