چرا هنوووز اندر خم یک کوچه؟!..

مرحله اول شادیه.. انسان تا عمیقا به سود خودش احساس شادی نکنه و این سطح از خوشبختی در زندگی روزمره براش تثبیت و نهادینه نشه، نمیتونه به غم های شیرین و حقیقی زندگیش که باعث رشد و تعالیش میشن فکر کنه..

که شادی حقیقی هم نمیاد مگر در اثر مبارزه با نفس.. و سودهای پی در پی ای که از چنین زندگی منظم و پر از اهمیت به خود واقعی حاصل میشه..

اینه که مبارزه با نفس (عدم تن آسایی..) شرط اول برای یک زندگی خوب حتی در سطح اهداف اولیه یک انسانه..

بهش گفتم: هر وقت خم کوچه شاد بودن در اثر سود واقعی به خود رسوندن رو پشت سر گذاشتی، تازه به زندگی نرمال برمیگردی و میتونی مسیر خوشبختی هات رو از سر بگیری..